Nein mann, ich will noch nicht gehen!

Who cares what the French guy says? We're going surfing! Begin juni ben ik gaan surfen met mijn Deense vriendinnen en oh oh wat was het AWESOME!. Oh the fun we've had! Met z'n viertjes zaten we in een mobil home, dat prima beviel en op een vakantiepark stond met zwembad en op vijf minuten lopen van de surfschool op het strand. Perfecto. Elke dag begonnen we met een badass Deens ontbijt en daarna was het op naar het strand! Daar begon dan het eerste gevecht: wetsuit aankrijgen. Nadat we elkaar met veel geweld in die strakke totally-spies-pakjes hadden gewurmd kregen we onze foam longboards (ofwel het surfboard voor kneuzen) en toen konden we twee uur lang het tweede gevecht aan: jezelf door de golven vechten, met een obesitas-surfboard onder je arm, terwijl de golven steeds hoger en sterker werden, het water steeds dieper en er een mix van zout water en zonnebrand in je ogen liep na elke golf die het van je won. Ondertussen hielden we met alle kracht het surfboard een paar centimeter naast ons, anders kreeg je die ook nog tegen je bakkes. Als we dan eenmaal diep genoeg in het water waren (dat moest, mama, anders zit je na twee meter golf alweer vast in het zand..), mochten we proberen een golf te pakken. Ziet er altijd heeeel makkelijk uit in de films. Je ziet een golf, gaat op je board liggen, beetje peddelen en als de golf je dan meeneemt, ga je staan. Eitje. Doen we even. NIET. 

Maandag begon dat al bij het eerste: je ziet een golf. Vol verwachting gingen we op onze boards liggen om er vervolgens achter te komen dat de golf al z'n energie al kwijt was en we dus vooruit dreven op langzame schuimpjes. Dat op je board gaan liggen is ook nog niet zo makkelijk. Het erop klimmen zelf gaat dan nog wel, maar als je eenmaal een goede golf hebt ga je zo snel, dat elke centimeter die je verkeerd ligt voor enorme kantelingen in je board zorgt: soms naar links of naar rechts, maar soms ook naar voren of naar achteren, waardoor je board op eigen initiatief onder water duikt of onder je vandaan schiet. Hoi zeebodem! Dat het water ook 'hobbelig' is door voorgaande golven helpt ook niet echt mee. Het heeft ons de hele maandag gekost om niet hopeloos van ons board te vallen na elk zetje dat de zee ons gaf.

Op zondag zijn we al even bij de surfschool langs geweest om het een en ander te regelen (hoe laat moesten we maandag eigenlijk beginnen?) Toen we aankwamen op het strand werden we een beetje bang van de golven die we zagen, want die leken nogal hoog, veel en sterk! Onze nieuwe surfinstructeur was het alleen niet met ons eens, die vertelde met een relaxte uitdrukking dat dit makkelijk in de categorie 'tranquille' valt. Oh. Nee, woensdag zou het wat wilder worden, maar geen zorgen, dat lukt wel. Help!!!

Dinsdag mochten we voor het eerst proberen om te staan. Eerst moesten we oefenen op het strand en toen was het 'ga het maar proberen in de zee'. Veel techniek had onze leraar ons nog niet bijgebracht, want hij wilde dat we zelf zouden merken wat de beste manier was. Ik kan je vertellen, die vind je niet uit jezelf. Later kregen we wat gouden tips en de rest van de les hebben zout water verzameld in onze mond en neus. Het is onze starsurfer Caroline gelukt om op haar laatste golf op dinsdag op haar voeten te komen, dat gaf vertrouwen voor de rest van de week!

Woensdag lukte dat Zina en mij ook, terwijl Caroline met al haar snowboardervaring rondjes om ons heen surfte. Nee grapje, maar het scheelde niet veel. Aan het einde van de dag stond het record van Caroline op vijf seconden, Zina en ik hadden er twee en Mathilde lukte het bijna. De zee was inderdaad best wild die dag, of 'sportif' zoals onze instructeurs het noemden. Een week geleden was ik nooit zo'n zee in gegaan, maar nu dachten we alleen maar: VET! en wisten we niet hoe snel we de zee in moesten rennen. 

Op donderdag en vrijdag kon ik ook eindelijk de hele golf uitsurfen [insert cool surfmuziekje], als ik mazzel had, want de meeste keren werd ik evengoed na een paar seconden van mijn board afgegooid door óf een incoming diagonale nieuwe golf, óf ik stond gewoon niet goed en kukelde er achterover net zo snel weer af als dat ik erop was geklommen. Vet charmant. De golven waren heel relaxt die dag. In plaats van dat we 'liepen', peddelden we nu als echte pro's de zee in, al het white water trotseerden we alsof we nooit anders deden en achter de impact zone zaten we op onze boards, te wachten op die ene perfecte golf. Dat duurde soms even, er waren perioden waarin de zee helemaal plat was, gevolgd door een stuk of 10, 15 hoge golven en dan weer niks. In die korte periode met golven was het peddelen voor je leven en hopen dat je hard genoeg en op tijd had gepeddeld zodat de golf je meenam. "Nu niet vallen!!!" riepen onze instructeurs ons dan na. En als dat lukte, meeeennnn wat vet!! 

Elke surfles sloten we af met een allerlaatste gevecht: het wetsuit weer uitkrijgen. Als je dat dacht aandoen moeilijk was, dan heb je het mis. Probeer maar eens een doorweekt, strak neopreen pak van je lichaam af te peuteren en ondertussen te zorgen dat je bikini niet mee naar beneden komt.. Snel uitspoelen daarna en te drogen hangen, en hopen dat het morgen genoeg opgedroogd is om het een beetje fatsoenlijk weer aan te krijgen. 

Ook mijn solo-avontuur in Barcelona was heel erg geslaagd! Al binnen een dag had ik nieuwe vrienden gemaakt met wie ik de rest van de week zo'n beetje ben opgetrokken. Op dinsdagavond hebben we met z'n allen een tapastour gedaan, daarna gechilld op het strand en vanuit daar meteen door naar een club aan zee, wat echt supervet was! Om vijf uur 's ochtends waren we weer terug in het hostel.. De Duitsers zaten in hetzelfde hostel als ik, dus dat kwam mooi uit. De Canadezen/Mexicaan/Amerikaan zijn vast ook goed thuisgekomen. Wat hebben we het leuk gehad!

Ondertussen loopt het hier in Montpellier ontzettend leeg. De afscheidsapéro'tjes worden steeds rustiger, en tegen de tijd dat ik de mijne geef, zullen waarschijnlijk alleen de Denen en een handjevol Duitsers er nog zijn. Aan de ene kant heel erg jammer, die leegte is heel saai. Maar aan de andere kant maakt het het weggaan uit Montpellier voor mij wel makkelijker, want binnen een week of anderhalf is iedereen hier zo'n beetje weg. 

Deze week ben ik vooral bezig met laatste dingen regelen (zoals de CAF, die ik nog steeds niet heb maar inmiddels zelf ook aan het staken is, of het opzeggen van mijn bankrekening en telefoonabonnement, wat ze hier met persoonlijke handgeschreven brieven doen, wat een gedoe). Ook moest ik een afspraak maken met de schoonmaakster van het gebouw, zodat ze mijn kamer kan controleren voordat ik eruit ga. Hoe maak je dan een afspraak? Nou, wacht maar tot je haar tegenkomt. FYI, de kans dat je door de bliksem getroffen wordt is groter dan dat je die verrekte schoonmaakster tegen komt in het mega-gebouw, maar nadat ik ruim een uur beneden heb gezeten (óóit moet ze door de hal lopen!) kon ik eindelijk een afspraak maken. Die 'afspraak' houdt in: "kom me vrijdagochtend rond negen uur maar zoeken. Ik ben ergens aan het werk op de vier verdiepingen, misschien wel in een kamer aan het schoonmaken, dus zoek me maar." Toen ik haar voorstelde dat ze best wel mijn kamernummer mag opschrijven zodat elkaar vinden wat makkelijker gaat, vond ze dat maar een gek idee. 

Naast schoonmaken is dit ook een week van 'laatsten'. Het laatste weekendje in Le Castellet (hoi zwembad!), de laatste keer naar de film, laatste boodschappen doen en donderdag dan de laatste borrel. Mijn laatste avond is op vrijdag, en die breng ik door met de Denen. Eerst gaan we uit eten, filmavondje en dan slapen we met z'n vieren in Zina's megakamer. Ik hoorde al geluiden over nog zo'n Deens ontbijt dus dat zit wel goed! 's Ochtends brengen ze me naar het station en daar nemen we afscheid, maar niet voor lang, want hopelijk zien we elkaar in oktober weer! Eerst neem ik de trein naar Parijs, Gare de Lyon. Dan vertrekt ongeveer anderhalf uur later mijn trein naar Amsterdam, vanaf Gare du Nord. Iosja (die in Parijs woont) heeft heel lief aangeboden om me op te halen en te helpen overstappen naar het andere station in Parijs, zodat het wat minder een gedoe is met alle koffers en tassen. Super lief! En gezellig, want die tijd kunnen we meteen gebruiken om gezellig bij te kletsen na al die tijd! En dan, na een reis van ruim acht uur, kom ik aan op Amsterdam Centraal. Holland!

Ik heb ontzettend veel zin om iedereen weer terug te zien in Nederland. Ik heb jullie gemist, lieve allemaal! Maar weggaan uit Montpellier zal desalniettemin (wat een übernederlands woord zeg) supermoeilijk worden. De afgelopen tijd heb ik wekelijks afscheid moeten nemen van vrienden die ik hier heb gemaakt, sommigen zal ik waarschijnlijk nog wel eens terugzien, maar anderen bijna zeker weten niet. Tenzij ik ooit nog in een random Canadees/Zuid-Amerikaans plaatsje terecht kom, of zij de lange reis naar Nederland maken. Ik kan wel zeggen dat ik samen met al die vrienden echt ALLES uit m'n Erasmustijd heb gehaald wat erin zat. Reisjes naar overal en nergens, apéro's, feestjes, sporten, lekker chillen, shoppen, naar de film, bruin worden of verbranden op het strand, we did it all. 

Het klinkt als een groot cliché maar het is echt waar: ik heb de tijd van mijn leven gehad en zal het nooit vergeten. Oh, en ik zal nooit meer klagen over de NS. 

Ciao mes amis!